System plików VFAT

System plików FAT jest najprostszym systemem plików obsługiwanym przez system Windows NT. System plików FAT charakteryzuje się tablicą alokacji plików (FAT, File Allocation Table), która w rzeczywistości jest tabelą znajdującą się na samym „początku” woluminu. Dla ochrony woluminu utrzymywane są dwie kopie tablicy alokacji plików na wypadek uszkodzenia jednej z nich. Ponadto tablice FAT i katalog główny muszą być przechowywane w ustalonym miejscu, aby pliki rozruchowe systemu były poprawnie lokalizowane.

Dysk sformatowany zgodnie z systemem plików FAT jest podzielony na klastry, których rozmiar jest określony przez rozmiar woluminu. Podczas tworzenia pliku tworzony jest odpowiedni wpis w katalogu i ustanawiany jest pierwszy klaster zawierający dane. Ten wpis w tablicy FAT określa, że dany klaster jest ostatnim klastrem pliku lub wskazuje następny klaster.

Aktualizowanie tablicy FAT jest bardzo istotne, ale także czasochłonne. Jeśli tablica FAT nie jest regularnie aktualizowana, może dojść do utraty danych. Proces aktualizacji jest czasochłonny, ponieważ głowice odczytujące dysk muszą być ponownie ustawiane na logicznej ścieżce 0 dysku za każdym razem, gdy tablica FAT jest aktualizowana.

W strukturze katalogów FAT nie ma żadnego porządku i pliki zajmują pierwszą wolną lokalizację na dysku. Ponadto system plików FAT obsługuje jedynie następujące atrybuty pliku: tylko do odczytu, ukryty, systemowy i archiwalny.

Konwencja nazewnictwa FAT

System plików FAT korzysta z tradycyjnej konwencji nazewnictwa plików 8.3. Wszystkie nazwy plików muszą być utworzone przy użyciu zestawu znaków ASCII. Nazwa pliku lub katalogu może zawierać maksymalnie osiem znaków, po których występuje separator w postaci kropki (.) i maksymalnie trzyliterowe rozszerzenie. Nazwa musi zaczynać się literą lub cyfrą i może zawierać dowolne znaki z wyjątkiem następujących:

Zalety systemu plików FAT

W żadnym z systemów plików obsługiwanych przez system Windows NT nie można cofnąć operacji usunięcia. Służące do tego narzędzia próbują uzyskać bezpośredni dostęp do sprzętu, co w systemie Windows NT jest niemożliwe. Jeśli jednak plik jest umieszczony na partycji FAT i zostanie uruchomiony system MS-DOS, usunięcie pliku może być cofnięte. System plików FAT jest najlepszy dla dysków i/lub partycji o rozmiarze nieprzekraczającym w przybliżeniu 200 MB, ponieważ w takim wypadku uruchamia się bez nadmiernego obciążenia. Aby poznać inne zalety omawianego systemu plików FAT, zobacz:

• Podręcznik „Concepts and Planning Guide” do systemu Microsoft Windows NT Server, rozdział 5, sekcja „Choosing a File System”
• Zestaw Microsoft Windows NT Workstation 4.0 Resource Kit, rozdział 18 „Choosing a File System”
• Podręcznik „Resource Guide” do zestawu Microsoft Windows NT Server 4.0 Resource Kit, rozdział 3, sekcja „Which File System to Use on Which Volumes”

Wady systemu plików FAT

Z systemu plików FAT nie powinno się raczej korzystać, jeśli rozmiar dysku lub partycji przekracza 200 MB. Jest to spowodowane tym, że w miarę wzrostu objętości wydajność systemu FAT szybko spada. Nie można ustawić uprawnień do plików znajdujących się na partycjach FAT.

Rozmiar partycji FAT jest ograniczony do 4 gigabajtów (GB) w systemie Windows NT i do 2 GB w systemie MS-DOS. Aby uzyskać dodatkowe informacje dotyczące tego ograniczenia, zobacz następujący artykuł z bazy wiedzy Microsoft Knowledge Base:

Aby poznać inne wady omawianego systemu plików FAT, zobacz:

• Podręcznik „Concepts and Planning Guide” do systemu Microsoft Windows NT Server, rozdział 5, sekcja „Choosing a File System”
• Zestaw Microsoft Windows NT Workstation 4.0 Resource Kit, rozdział 18 „Choosing a File System”
• Podręcznik „Resource Guide” do zestawu Microsoft Windows NT Server 4.0 Resource Kit, rozdział 3, sekcja „Which File System to Use on Which Volumes”