Interpretatory poleceń, powłoki systemu

Jądro systemu operacyjnego zapewnia zarządzanie pamięcią i procesami, dostęp do zgromadzonych danych itp. Za komunikację z
użytkownikiem odpowiedzialna jest powłoka systemu operacyjnego (ang. shell), zwana także interpreterem poleceń. Powłoka
systemu Linux pełni taką samą funkcję jak plik command.com w systemie DOS, przy czym użytkownik może wybrać jedną z kilku
dostępnych powłok systemowych.
Powłoka systemu operacyjnego to program, który udostępnia interfejs między użytkownikiem a jądrem systemu. W przypadku
systemu Linux ma ona postać wiersza poleceń. Jądro systemu zawiera wszelkie procedury potrzebne do przeprowadzania operacji
wejścia i wyjścia, zarządzania plikami itp., powloką pozwala z nich korzystać. Powłoki obsługują również skryptowy język
programowania umożliwiający tworzenie tzw. skryptów powłoki (odpowiedniki plików wsadowych w systemie DOS).
W systemie Linux najczęściej używane są następujące powłoki systemowe:
• sh (od ang. shell) — to powłoka stworzona dla systemów Unix przez Stephena Bourne'a, zwana także powłoką Bourne'a.
• rsh — jest jedną z odmian powłoki Bourne'a, udostępniającą okrojone funkcje powłoki sh. Litera r w jej nazwie pochodzi od
słowa reduced, czyli ograniczona.
• csh (od ang. C shell) — jest jedną z powłok systemowych, która nawiązuje do składni języka C Powłoka csh wniosła wiele
ulepszeń w stosunku do sh, m.in. takich jak aliasy i historia komend.
• ksh (od ang. korn shell) — jest całkowicie kompatybilna wstecz z powłoką sh, zawiera także elementy powłoki csh, takie jak
historia wpisanych komend. Powłoka ksh zawiera wbudowany system obliczania wyrażeń arytmetycznych i funkcje skryptów
podobne do tych używanych w bardziej zaawansowanych językach programowania, takich jak awk, sed i perl.
• bash (od ang. Bourne again shell) — rozszerzona powłoka, zawierająca historię poleceń i konstrukcje umożliwiające
sterowanie przepływem danych (if, while, for), jest ona domyślną powłoką systemu Linux.

W systemie Linux powłoka ładowana jest po zalogowaniu użytkownika.
Polecenia rozpoznawane przez interpreter dotyczą:
• tworzenia procesów i zarządzania nimi,
• obsługi urządzeń wejścia-wyjścia,
• administrowanie pamięcią pomocniczą i operacyjną,
• dostęp do plików i katalogów.